Η ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΤΗΣ 24ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2010

Η ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΤΗΣ 24ΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2010

Το φεγγάρι πλησιάζει την ολοκλήρωσή του σε Πανσέληνο. Είναι μια πληρότητα, παρά μια μέρα. Αύριο θα ανατείλει το αυγουστιάτικο φεγγάρι, σ’ όλη του τη μεγαλοπρέπεια, κατακόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο, φιλντισένιο, θα ναρκισσεύεται σαγηνευτικά στον ουρανό.

Οι τσίκνες από τα μπάρμπεκιου στις παραλίες, θα σκορπίζονται από το δυνατό μελτέμι. Τα παϊδάκια, λερωμένα από τη στάχτη, θα λιγδιάζουν τα δαχτυλάκια των εν δυνάμει εραστών, τα οποία, με τη σειρά τους, θα λιγδιάζουν τις χορδές μιας κιθάρας ελαφρά γδαρμένης από τους κόκκους της άμμου.

Σε μια άλλη παραλία, κάποιοι ολίγον επώνυμοι και άλλοι, εντελώς ανώνυμοι καλλιτέχνες θα δίνουν την πολυαναμενόμενη από την τοπική κοινωνία, συναυλία της Πανσελήνου του Αυγούστου.

Αρκετά πανσεληνιακά χάπενινγκς θα λάβουν χώρα σε πλατείες.Προεκλογική περίοδος για την Τοπική Κακοδιοίκηση, γαρ.

Η Ακρόπολη των Αθηνών και οι υπόλοιποι αρχαιολογικοί χώροι της Ελληνικής Επικράτειας, είτε θα παραμείνουν κλειστοί, ή θα ανοίξουν για το κοινό. Εξαρτάται από την έκβαση των διαπραγματεύσεων των δημοσίων υπαλλήλων-φυλάκων, με τον δημόσιο λειτουργό προϊστάμενό τους, που λέγεται Υπουργός Πολιτισμού.

Εγώ θα ήθελα να είχα τη δυνατότητα να παρατηρώ την αυριανή μεγαλόπρεπη πορεία της σελήνης πάνω στον ουρανό μου, παρέα μ’ έναν κύριο – που δεν θα συναντήσω ποτέ – και θα μού διηγείται το δικό του συγκλονιστικό παραμύθι για το φεγγάρι. Με τον κύριο Άρμστρονγκ.

ΠΚΒ
23/08/2010

© Peggy Carajopoulou-Vavali 2010

ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΜΠΟΦΟΡ ΣΗΜΕΡΑ

ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΜΠΟΦΟΡ ΣΗΜΕΡΑ



Φυσάει πολύ σήμερα. Από χτες το βράδυ, φυσάει πάρα πολύ.

Κάθομαι στη βεράντα των γιασεμιών και γράφω. Δέκα-δέκα, τα ρίχνει ο αέρας τα γιασεμιά στα πλακάκια. Τα σκορπίζει, δημιουργώντας εφήμερες μωσαϊκές συνθέσεις, κι ύστερα τα συγκεντρώνει στις γωνιές. Νοικοκυρεμένα. Για την ακρίβεια, κοχεμένα. Μ’ αρέσει αυτή η λέξη.

Ο φοίνικάς μου, τσακώνεται με το διπλανό πεύκο για επικράτηση. Ανάβω ένα τσιγάρο και απολαμβάνω μια γουλιά από τον καφέ μου (ελληνικό ή τούρκικο, δεν έχει σημασία. Μοσχοβολάει. Αυτό έχει σημασία.). Ο αέρας ολοένα δυναμώνει και τα τζιτζίκια απτόητα.

Με πήρε και με σήκωσε! Ο αέρας! Ξαφνικά!

Πετάω! Τρόμαξα λιγάκι, αλλά, μια χαρά είναι! Ανεβαίνω στα σύννεφα! Χαζεύω τον ουρανό γύρω μου. Α, τι όμορφα που είναι εδώ πάνω! Ούτε αέρας, ούτε ήχοι, μόνο ηρεμία. Μια χαμογελαστή γαλήνη.

ΦΤΟΥ ΚΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ

ΦΤΟΥ ΚΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ

Το χάλι μας, το Δ.Ν.Τ., οι Αγορές, τα Σπρεντ και το Δημόσιο Χρέος, δηλαδή το Χρέος των Κυβερνήσεων των προσφάτων δεκαετιών προς τον Έλληνα Φορολογούμενο Πολίτη, του οποίου την περιουσία κατ’ εξακολούθηση υπεξαιρούν, το οποίο Χρέος, αντί να το εισπράξει ο πολίτης αυτής της χώρας, καλείται να το εξοφλήσει σε διεθνή δανειοδοτικά ιδρύματα, μέσα σ’ ένα κακόγουστο και κακόβουλο διεθνή και εθνικό παραλογισμό. Πώς εξηγείται το γεγονός; Δεν εξηγείται. Εν τούτοις, λαμβάνει χώρα. Δηλαδή, σου κλέβει ο τάδε τα λεφτά, ή σού τα ζητάει να τα επενδύσει για λογαριασμό σου και αντ’ αυτού, τα υπεξαιρεί και τα βάζει στο δικό του λογαριασμό. Ξέρεις ποιος είναι. Αντί να απαιτήσεις, χρησιμοποιώντας όλα τα έννομα μέσα, να σου επιστρέψει την περιουσία σου, μαζί με την όποια αποζημίωση δικαιούσαι και να τιμωρηθεί από το Νόμο ο καταχραστής, εσύ τού δίνεις το πληρεξούσιο για να διαχειρίζεται την υπόλοιπη περιουσία σου και τον κάνεις και συν-δικαιούχο σε όλους σου τους λογαριασμούς. Αυτό δεν το καταλαβαίνω.

Επίσης, δεν είμαι βέβαιη ότι αντιλαμβάνομαι πλήρως τον όρο «Παγκοσμιοποίηση», ούτε γνωρίζω προσωπικά τους εμπνευστές του. Άρα δεν γνωρίζω ούτε τις προθέσεις ούτε τον σχεδιασμό και τους στόχους τους. Αυτό, όμως, που δείχνουν τα φαινόμενα των τελευταίων ετών, είναι μια κονιορτοποίηση των αξιών. Της ηθικής κυρίως. Επίσης, σε πλανητικό επίπεδο, άρα παγκόσμια, εμφαίνεται σαφώς μια απαξίωση της ανθρώπινης υπόστασης και του ευ ζην. Το κυρίως φαινόμενο, όμως, των τελευταίων δεκαετιών είναι, όπως έλεγε η γιαγιά μου, η «κοροϊδία μέσα στα μούτρα» των πολιτών των περισσοτέρων χωρών του πλανήτη από τις κυβερνήσεις τους, εκλεγμένες δημοκρατικά ή μη. (Για τον όρο «Δημοκρατία» ουδέν σχόλιο. Κοντεύει να γίνει λέξη πασπαρτού σαν τον όρο «μακάκας», που χρησιμοποιείται από τους πάντες για να εκφράσουν τα πάντα, χωρίς να σημαίνει τίποτα, τελικά.)

ΤΡΕΧΟΥΜΕΝΑ

ΤΡΕΧΟΥΜΕΝΑ

Οι κυβερνήσεις και οι ποικίλοι οργανισμοί προστασίας του περιβάλλοντος στις αναπτυγμένες, ακόμα και στις αναπτυσσόμενες χώρες, ωρύονται κρούοντας κώδωνες κινδύνου – και σειρήνες ενίοτε – περί της μείωσης των υδάτινων πόρων αυτού του πλανήτη. Κάθε τόσο, εδώ και δύο δεκαετίες, περίπου, κυκλοφορούν διάφορα άκρως ανησυχητικά ενημερωτικά φυλλάδια με πληθώρα προτάσεων οικονομίας στην κατανάλωση του νερού. Οι εν λόγω προτάσεις απευθύνονται στα νοικοκυριά, στους πολίτες, στους κατοίκους. Δηλαδή στους ιδιώτες. Τα ΜΜΕ, επίσης, συχνά-πυκνά, αναφέρονται, με τον πάγια καταστροφολογικό τους τρόπο, στο στέρεμα των υδάτινων πηγών, παροτρύνοντας το κοινό τους σε οικονομία κατανάλωσης νερού, με διάφορους τρόπους, συχνά πρακτικότατους.

Η Ελλάδα είναι μια ανεπτυγμένη χώρα. (Δεν θα σχολιάσουμε εδώ το πώς, από ποιους και με ποια κριτήρια ορίζεται το επίπεδο ανάπτυξης μιας χώρας.) Σαν τέτοια, υποχρεούται να διαθέτει μεγάλη οικολογική ευαισθησία, την οποία και επιδεικνύει με την υποκρισία και με την αναποτελεσματικότητα που οι δυτικές κοινωνίες αρέσκονται να αποκαλούν με το παρατσούκλι «πολιτική ορθότητα», γενικά, αόριστα και συνήθως ανήθικα. Στα πλαίσια της οικολογικής ευαισθητοποίησης είναι πολιτικά ορθό να παροτρύνει τους πολίτες της, δηλαδή τους ιδιώτες, σε οικονομία νερού. Το νερό που καταναλώνουν τα ελληνικά νοικοκυριά παρέχεται είτε από την ΕΥΔΑΠ, ή από τους οργανισμούς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, οι οποίοι βάζουν πρόστιμα στα νοικοκυριά που πραγματοποιούν υπερβολική κατανάλωση, δηλαδή στους ιδιώτες πελάτες τους. Αν παρατηρηθεί πιθανότητα διαρροής στο υδραυλικό σύστημα του υδροδοτούμενου οικήματος, η οποία συνεπάγεται υπερβολικά, έως αστρονομικά αυξημένο τιμολόγιο για το εν λόγω νοικοκυριό, ο πελάτης ενημερώνεται στο τέλος του τριμήνου ή τετραμήνου – αφού τού έχει χρεωθεί η μεγάλη ποσότητα νερού που χάθηκε – με την έκδοση του λογαριασμού και καλείται να ελέγξει την υδραυλική του εγκατάσταση και να την επιδιορθώσει.

Η κατασπατάληση των υδάτινων πόρων από την ίδια την ΕΥΔΑΠ και από τους Δήμους και τις Κοινότητες δεν ελέγχεται από κάποια Αρχή. Οπότε, όταν συμβαίνει, απλά συμβαίνει. Για παράδειγμα, πολλά αυτοπότιστα συστήματα σε πολλά δημόσια και συνήθως δημοτικά πάρκα, πρασιές και φυτεμένες νησίδες λεωφόρων λειτουργούν ελαττωματικά, ποτίζοντας την άσφαλτο, μπουγελώνοντας τους περαστικούς και αποξηραίνοντας θλιβερά το πάρκο, τη νησίδα, τη ζαρντινιέρα. Επειδή δεν υπάρχει επιβλέπουσα Αρχή, αναλαμβάνει και αυτή την ευθύνη ο δημότης-πολίτης-ιδιώτης. Ο οποίος
τηλεφωνεί στο Δημοτικό Κατάστημα για να αναφέρει το γεγονός και να ζητήσει να διορθωθεί η βλάβη. Ένα τέτοιο τηλεφώνημα, θα του κοστίσει, κατά μέσον όρο, μισή ώρα πολύτιμου χρόνου και τηλεφωνικής χρέωσης, καθώς θα περάσει από μια μεγάλη σειρά ανεύθυνων οι οποίοι θα το παραπέμπουν στον υπεύθυνο. Σημειωτέον, ότι τα γραφεία αυτών των κοινής ωφελείας επιχειρήσεων λειτουργούν για το κοινό από τις οκτώ το πρωί ως τη μία το μεσημέρι. Δηλαδή, για να επικοινωνήσεις μαζί τους διακόπτεις τη δουλειά σου. Όταν, ο ευσυνείδητος πολίτης θα έχει φτάσει στον υπεύθυνο, αυτός θα τον ακούσει με στιλ υπερπασχολημένου και φρικτά βαριεστημένου διευθυντού και θα τού πει τη φράση κλισέ: «θα το κοιτάξουμε». Απ’ ό,τι έχω καταλάβει, όλα αυτά τα χρόνια και μετά από πολλά τηλεφωνήματα σε Δήμους και ΕΥΔΑΠ, οι υπεύθυνοι τηρούν την υπόσχεσή τους. Απλά, «το κοιτάνε» να τρέχει και να πιτσιλάει τον κόσμο. Φαντάζομαι πως θα σπάνε μεγάλη πλάκα με τα μπουγέλα που τρώνε οι ανυποψίαστοι πολίτες από τους πίδακες-φαντάσματα των αυτοπότιστων. Μεγαλύτερη πλάκα θα έχουν οι πολίτες που πέφτουν στις λιμνούλες που σχηματίζονται στις λακκούβες της ασφάλτου των αφώτιστων δρόμων. Απ’ ό,τι γνωρίζω, οι κακοφτιαγμένοι δρόμοι, τα ημιπότιστα πάρκα και το νερό που ρέει στη χώρα μας, είναι περιουσία του Ελληνικού Λαού, δηλαδή των εν λόγω πολιτών – ιδιωτών.