Τρίγωνα, Κάλαντα, Ο Υ Σ Τ!

Πάει ο παλιός ο χρόνος,

ας γιορτάσουμε παιδιά

και του χωρισμού ο πόνος,

ας κοιμάται στην καρδιά…

Ναι, καλά!

14.000 φυσικά και νομικά πρόσωπα φοροδιαφεύγουν ποσού 47 δις ευρώ. Οι εισαγγελείς εκδίδουν εντάλματα σύλληψης, οι φοροφυγάδες κάνουν δηλώσεις στα κανάλια με πλάνο στη χειροπέδα και μετά, εκείνοι πηγαίνουν στο σπίτι τους και ζουν καλά κι οι ανώνυμοι πηγαίνουν στην Εφορία και ζουν χειρότερα.

Το επίσημο ποσοστό της ανεργίας είναι 18.7%, ενώ το ανεπίσημο και κανονικό ξεπερνάει το 25%, μην πω 30%! Το είπε, ελπιδοφόρα, ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς: «Ένας εργαζόμενος σε κάθε σπίτι!», αλλά μάλλον δεν έπιασε η ευχή.

Οι αυτοκτονίες  αυξάνονται καθημερινά, με τέτοια ταχύτητα που έπαψαν να αποτελούν είδηση. Λιγοστεύουμε επικίνδυνα, πληθυσμιακά και ηθικά.

Γονείς αφήνουν, καθημερινά, τα παιδιά τους σε ιδρύματα κι εκκλησίες, αδυνατώντας να τα ταΐσουν. Η Ελλάδα, που φημιζόταν για την οικογενειακή συνοχή, για την αρνησικοπία του ομφάλιου λώρου και τη συγκατοίκηση στο πατρικό πολύ μετά την ενηλικίωση των παιδιών, έφτασε ν’ αποχωρίζεται τα παιδιά της σπαραχτικά.

ΜΠΑΤΕ ΣΚΥΛΟΙ ΑΛΕΣΤΕ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Τα μαγαζιά είναι άδεια, όπως και τα ταμεία τους, όπως και οι τσέπες των πελατών τους, όπως και τα ταμεία των τραπεζών, όπως και τα ταμεία του κράτους. Λεφτά δεν υπάρχουν, ούτε σάλιο, επίσης. Για να πούμε «Λεφτά Υπάρχουν!», πρέπει να τα δούμε εν τη παλάμη. Για να τα δούμε, τα λεφτά, πρέπει να το πάρουμε ανάποδα. Με την όπισθεν και προσεκτικά, γιατί έχει πολλά παρκαρισμένα ο δρόμος. Πάμε λοιπόν, από την ανάποδη: Για να έχουμε λεφτά, πρέπει αυτά να επιστρέψουν στα κρατικά ταμεία, άρα και στις τράπεζες, από εκεί που βρίσκονται σήμερα, ακέραια και με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, ώστε με συνοπτικές και ηθικές διαδικασίες να επιστραφούν στις τσέπες των πελατών των μαγαζιών, ώστε αυτοί να πάνε στα μαγαζιά και να ψωνίζουν αγαθά και έτσι να γεμίζουν τα ταμεία των μαγαζιών και να κάνουν πολλούς κύκλους τα λεφτά, από χέρι σε χέρι και από τσέπη σε ταμείο κοκ. Αυτό το πράμα, το λένε κύκλοι του χρήματος. Όσο περισσότερους κύκλους κάνει το χρήμα, τόσο μεγαλύτερη ανάπτυξη έχει η Οικονομία του κάθε τόπου. Όσο περισσότερο κυκλοφορεί το χρήμα ελεύθερο, τόσο καλύτερα ζουν οι άνθρωποι και αναπτύσσουν τα ενδιαφέροντά τους, τα ταλέντα τους, τον πολιτισμό και τις κοινωνίες τους. Διότι το χρήμα είναι μέσο δίκαιης ανταλλαγής αγαθών και καθ’ ουδένα τρόπο λημνάζον βρωμόνερο ή αραχνιασμένο κειμήλιο σε θαμμένο σεντούκι.

Β α ρ έ θ η κ α!

-         Άκου, βαρέθηκα. Β α ρ έ θ η κ α!

-         Τι βαρέθηκες;

-         Την ηλίθια ενημέρωση, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Την κοροϊδία που εισπράττω κατάμουτρα, από παντού! Η λίστα των μεγαλο-οφειλετών του Δημοσίου, θα δημοσιευθεί, δεν θα δημοσιευθεί; Στα παλιά μου τα παπούτσια! Καλλιεργούμενος και καθοδηγούμενος κανιβαλισμός. Ευχαριστώ, δεν θα πάρω! Θέλω και τη λίστα των υπευθύνων για τη μη είσπραξη των οφειλών των μεγαλο-οφειλετών. Καθώς, δε, ο μεγαλύτερος μεγαλο-οφειλέτης του Δημοσίου είναι το ίδιο το Δημόσιο, μού ‘ρχεται να πάρω τις βρεγμένες σανίδες και ν’ αρχίσω να μοιράζω σανιδιές! Οι επόμενοι μεγαλύτεροι μεγαλο-οφειλέτες είναι «ανύπαρκτοι» και «παράκτιοι». Οπότε, φτιάχνουμε μια λίστα, πολυδιαφημισμένη, με τους αμέσως μεγαλύτερους των προηγουμένων, αποτελούμενη από μπόλικους μακαρίτες κι άλλους τόσους πτωχευμένους. Να ‘χει ο ηλίθιος λαός να χαιρεκακεί, σου λέει και να παραμυθιάζεται ότι του παρέχουμε Κράτος Δικαίου. Κολοκύθια. Μασάει η κατσίκα ταραμά;

-         Α, μπα! Ξέρεις πόσο έχει πάει ο ταραμάς, καλέ;

-         Ο άσπρος ή ο ροζ; Τον ροζοπορτοκαλί να παίρνεις. Είναι πιο φτηνός και φτουράει.

Η Ελλάδα, φτώχυνε, Διομήδη μου!

Την περσινή, 37^η καλησπέρα μου (*), καλέ μου φίλε, εν ψυχρώ δολοφονημένε, την έκλεινα λέγοντάς σου «Και του χρόνου, Διομήδη.»

Σήμερα, απόψε, είναι ακριβώς ένα χρόνο μετά. Είναι η 38^η καλησπέρα μου, από ‘δώ στην διάσταση που βρίσκεσαι. Διομήδη μου, φέτο, η κυρία που έχει καταλάβει το Υπουργείο Παιδείας και δια Βίου Μάθησης –  τώρα δεν το λένε Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, αλλά, όπως και να το λένε, εξακολουθεί να είναι βαριά άρρωστη η Παιδεία στην Ελλάδα – δήλωσε, αναιδέστατα,  ότι δεν θα καταθέσει στεφάνι στο Πολυτεχνείο, στη μνήμη των νεκρών που, άλλοι τιμούμε κι άλλοι καπηλεύονται ασύστολα. Αυτή η αγέλαστη κυρία, με το πέτρινο πρόσωπο, δήλωσε πως δεν θα σας τιμήσει με την στεφανοφόρο παρουσία της, διότι «δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να γίνονται καταθέσεις στεφάνων με τη συνοδεία είτε της αστυνομίας είτε των κομματικών υποστηρικτών» είπε, φοβούμενη πιθανότατα, ότι ούτε οι μπάτσοι της ενισχυμένης προσωπικής της φρουράς, ούτε τα αλεξίσφαιρα γιλέκα, ούτε τα κομματόσκυλα θα είναι αρκετά και ικανά για να την προστατεύσουν από τη λαϊκή οργή, την οποία απαξιωτικά αποκαλεί «εκτός δημοκρατικών ορίων ενέργειες δυναμικών μειοψηφιών».

Μέσα στους δώδεκα μήνες που μεσολάβησαν από τη προηγούμενη επικοινωνία μας, αιώνια έφηβέ μου φίλε, η Δημοκρατία, για την οποία θυσιάστηκες στο Κράτος που σε δολοφόνησε, βιάζεται ασύστολα και ασταμάτητα από τους κυβερνώντες και τους αγοραίους εταίρους τους.

Να σου πω μια ιστορία?

"Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του.

Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του. Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος.

Κύριε Ελέησον!

Αγαπητό μου Ημερολόγιο,

Κατ’ αρχήν, σε παρακαλώ, να μου θυμίζεις, κάθε πρωί, ότι εγώ δεν είμαι η Άννα Φρανκ! Δεν είμαι η, υπό διωγμόν και αφανισμόν, Άννα Φρανκ! Να μού το επιβεβαιώνεις, διότι τα πράγματα είναι πολύ περίεργα, ενώ η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι άκρως έως σατανικώς εχθρική προς τον πολίτη. Για τον Έλληνα Πολίτη, μιλάω, που είμαι κι εγώ τέτοια και τραβάω τα υπέροχα μαλλιά μου, παρατηρώντας αυτούς που εγώ πληρώνω και πλειοψηφικώς επιλέγω για να διαχειρίζονται τα συμφέροντά μου ως Έθνος και ως Επικράτεια, να με εξαπατούν, να με εκμεταλλεύονται, να με καταληστεύουν και να με ταλαιπωρούν, κοροϊδεύοντάς με μέσα στα μούτρα, απροκάλυπτα πλέον. Μέχρι πριν δυο χρόνια, με κορόιδευαν και με εξαπατούσαν εξ ίσου αναίσχυντα, αλλά το έκαναν κεκαλυμμένα. Με τρόπο. Τώρα πια, ξεσάλωσαν, για τα καλά, Αγαπητό μου Ημερολόγιο και ξεδιάντροπα, μοιράζουν τα ιμάτια της Πατρίδας μου σε τοκογλύφους, αφήνοντας όλες τις κερκόπορτες ανοιχτές για να μπαίνουν και να λεηλατούν ανενόχλητοι οι σύγχρονοι παγκοσμιοποιητές σταυροφόροι.

Σήμερα είναι ένδεκα ενδεκάτου του δύο χιλιάδες ένδεκα. Ελπίζω να αποβεί εθνοσωτήριο έτος.

ONCE UPON A TIME THERE WAS A TAVERN

Once upon a time, not so long ago, there was a tavern, where we used to raise a glass or two. We also used to share a few spare ribs, meat balls, plenty of greek salad, tzatziki and taramosalata, as well as many other dishes of our healthy and tasty national cuisine. I, intentionally, do not mention moussaka, as it is the absolute cliché.

Recently, that tavern closed down. However, there was another tavern in the neighborhood, next to a souvlaki place and not far from the cozy restaurant, where we used to eat with the family and our friends on Sundays. One, by one, all these places closed down. By the end of the summer, there was no tavern or restaurant or fast food place left in our neighborhood. Before last September expired, even the small patisserie shop was an empty place. So was the cute hairdresser’s salon at the corner, next to the remains of the ages ago flourishing video club.

The days when we used to have a parking problem in our neighborhood, are gone by, my friend. Offices, shops and other businesses are closing down, on a weekly basis, leaving us with plenty of available parking space and with this undefined bitter-sweet feeling of nostalgia for the neighbors that we miss. The days when we used to pray, or even fight for a parking space, are gone by, my friend. Now, we pray to see the familiar faces of our neighbors, even the ones we did not use to like, next morning.

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΠΑΤΟ

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν κάτι άνθρωποι και κάνανε κάτι βλακείες, μεγαλύτερες από μπόι τους. Ήτανε κοντοί και κουτοί και φοράγανε μπλε κοστούμια, καμιά φορά και γκρι και μπεζουλί, με κάτι ηλίθιες μωβ και άλλα φανταχτερά χρώματα γραβάτες. Ήτανε και κάτι γυναίκες, που ήταν κοντοί και χαζοί άνθρωποι, επίσης και φοράγανε ταγιέρ και άλλα γυναικεία ρούχα και αξεσουάρ. Όταν πήγαιναν σε επίσημες εμφανίσεις, φοράγανε όλοι, μέσα από τα κακόγουστα ρούχα τους, αλεξίσφαιρα γιλέκα. Οπότε, οι μεν άνδρες φαινόντουσαν πλαταράδες, οι δε γυναίκες νταρντανομπουνταλούδες. Ιδιαίτερα μια από αυτές, την οποία μια μέρα είχαν τοποθετήσει πάνω σε μια εξέδρα, ακούνητη, αγέλαστη και στρύφνω και περνούσαν από μπροστά της όλα τα παιδιά, που τα λένε μαθητιώσα νεολαία και άλλα κρατούσαν κάτι μαύρα μαντηλάκια και τα κουνούσαν κάτω από τη μύτη της, άλλα απέστρεφαν τα φρεσκολουσμένα κεφαλάκια τους, να μη σκιάζονται από την αγριάδα της κι άλλα έριχναν και καμιά μούντζα, να την ξορκίσουν. Αυτή τίποτα! Τον ανεξόρκιστο είχε!

Εκείνες τις μέρες, σε κείνο το μέρος που λαμβάνει χώρα το παρόν παραμύθι με τη σέσουλα, είχανε, λέει, εθνική γιορτή και τηλεοπτικά κανάλια απ’ όλο τον κόσμο, λέει και ΜΜΕ και τέτοια διάφορα, είχανε.

THE HELLENIC ETHICS DEFINE HUMANITY

The majority of the honest tax payer Hellenes are self financed individuals that own property, real estate, and/or other values, earned through their tough and decent work, as well as legally and justfully inherited via parents and other hard working and tax paying ancestors.

The majority of the Hellenic population consists of decent families and decent citizens, regardless of their social class, of their academic status, or the financial situation that defines their affluence or lack of cash flow.

The majority of the Hellenic Population has been brought up with un-negotiable Ethical Values, inherited to the Hellenic Subjects via the Hellenic DNA.

Μ’ άλλα λόγια να Γαπιώμαστε.

Μωραίνει ο κύριος ων βούλεται ξεπαστρέψαι.

Είς οιωνός άχρηστος, αμύνεσθαι περί πάρτης.

Άλλα ντάλα τα μαντάτα της Παρασκευής η στράτα.

Άλλοι σπέρνουν και ψηφίζουν κι άλλοι τρων' και μαγαρίζουν.

Ψυχασθενής και οδοιπόρος αμαρτάνων  τρέχει.

Απληστίαι αρχόντων φορεύουσι πλήθη.

Οι κακοί λογαριασμοί κάνουν τους κακούς φόρους.

Το ‘να χέρι κλέβει  τ’ άλλο και τα δυό μαζεύουνε.

Ως ο κύων επιστρέφει εις τον εμετόν αυτού, ούτως ο παράφρων επαναλαμβάνει την γαποσύνην αυτού.

Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν τε και τον λαόν ληστεύειν.

Ήγγικεν η ώρα! Τώρα, πάρε φόρα!

Ήξεις αφήξεις ου εν κοινοβουλίω επιστρέψεις.

Ζώον δίπουν ελικόπτερον.

Π.Κ.Β. 02/11/2011

©Πέγκυ Καρατζοπούλου-Βάβαλη_02-11-2011

ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΠΑΡΕΛΑΣΗ

Απόσπασμα από το μυθιστόρημά μου ΚΙΤΡΙΝΟ ΦΟΡΕΜΑ ΣΟΥΕΝΤ. Αφιερωμένο στα παιδιά της Μαθητικής Παρέλασης του ΟΧΙ  και στους γονείς τους που, λίγο-πολύ, έζησαν τις μαθητικές παρελάσεις της Χούντας της επταετίας… Καλή Πατρίδα, συμπατριώτες!

«….Μαζεύει την εφημερίδα και μπαίνει στο γραφείο της Διευθύντριας, με το χαρακτηριστικό περήφανο βήμα της. Κατάλοιπο του κλασικού μπαλέτου.

Πρώτη και καλύτερη στις σχολικές παρελάσεις. Ανεπανάληπτη στις καταθέσεις στεφάνων στα Ηρώα. Οι πιο ηλικιωμένοι από τους παρευρισκόμενους δάκρυζαν από τη συγκίνηση που τους προκαλούσε η νεαρή Ελληνίδα. Τα συναισθήματα που προκαλούμε στο περιβάλλον έχουν περάσει από την ψυχή μας. Είναι κομμάτια της ψυχής μας. Η μαθητική ψυχούλα της παλλόταν εκείνη την ώρα από ελληνική υπερηφάνεια, σεβασμό και δέος για τους ανθρώπους που ξεπέρασαν και προσπέρασαν τον εαυτό τους για να γίνουν ένα με τις ιδέες τους, καταργώντας το θάνατο μέσα από το θάνατο.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΦΘΟΝΙΑΣ!

Η Μητέρα Τερέζα, είχε αρνηθεί, κάποτε, να παραστεί, σαν τιμώμενο πρόσωπο, σε μια αντιπολεμική ημερίδα, απαντώντας στους απορημένους οργανωτές, πως δεν ήταν κατά του πολέμου. Στην μεγαλύτερη απορία τους, απάντησε πως δεν εναντιωνόταν σε τίποτα. Δεν ήταν κατά του πολέμου. Ήταν υπέρ της Ειρήνης!

Ας μην είναι η σημερινή ημέρα, κατά της φτώχειας, λοιπόν. Ας συμφωνήσουμε να την ονομάσουμε Παγκόσμια Ημέρα Υπέρ της Αφθονίας.

Ας είναι κάθε μέρα, ημέρα αφθονίας για τον πληθυσμό του πλανήτη Γη. Ο πλανήτης μας είναι πλούσιος. Τα αγαθά είναι σε αφθονία. Τονίζω: σε αφθονία, όχι απλά σε επάρκεια για όλους! Ο πλανήτης Γη είναι πλούσιος, με προδιαγραφή να κατοικείται, αρμονικά και ειρηνικά, από ανθρώπους ελεύθερους, υγιείς,  πλούσιους, ευτυχείς.

Η ΓΑΡΙΑΣΜΕΝΗ ΜΠΟΥΓΑΔΑ, ΤΑ ΜΑ(Ν)ΤΑΛΑΚΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΟΙNΙ

Δεν μπορώ πια να σαρκάσω και να αυτοσαρκαστώ σχετικά με τα τεκταινόμενα και τις συνέπειές τους στην καθημερινότητα, στη ζωή και στο μέλλον, το δικό μου, της οικογένειάς μου, των φίλων, συναδέλφων και γνωστών μου, των γειτόνων, των συμπολιτών, των συμπατριωτών μου, των Ευρωπαίων, των Δυτικών και των συγκατοίκων μου σ’ αυτόν τον πλανήτη.

Μπορώ, όμως, να σκεφτώ απλά, λογικά και κυρίως, ψύχραιμα. Κυριολεκτώ, ως προς την ψυχραιμία, μια που, εδώ και καιρό, από τότε που συμμετέχω, παρά τη θέλησή μου, σ’ αυτό το απάνθρωπο θρίλερ, παγωμένο κυλά το αίμα στις φλέβες μου. Η χαμηλή βιολογική θερμοκρασία, βοηθά στην ορθολογική λήψη αποφάσεων που οδηγούν σε αποτελεσματικές και αποδοτικές δράσεις. Η κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει είναι αξιοποιήσιμη σαν το απρόβλεπτο και ισχυρό μας ατού απέναντι στους πανικοβλημένους ιθύνοντες, ημεδαπούς και αλλοδαπούς. Ο πανικός είναι κατάσταση «εν θερμώ». Ανεξέλεγκτος είναι όποιος βρίσκεται σε πανικό και δρα εν θερμώ, ενώ, συγχρόνως, αποτελεί πανεύκολη λεία στα χέρια ενός ψυχρόαιμου αντιπάλου.

Έχω την αίσθηση ότι το αίμα που παγώνει στις φλέβες μας, κάθε μέρα και περισσότερο, είναι το απρόβλεπτο όπλο που μας προσφέρεται, για να αξιοποιηθεί έντιμα από ανθρώπους αλληλέγγυους, ομόνοους  και στοχευμένους στο κοινό καλό.

ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΒΡΩΜΑΝΕ ΑΚΟΜΑ!

Οι πολίτες είχαμε εκτιμήσει την λειτουργία του κυρίου Καμίνη στη θέση του Συνήγορου του Πολίτη. Τελεία. Και παύλα!

Η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και όχι της Ελλάδας, εκτίμησε επίσης την καλή φήμη του κυρίου Καμίνη και επωφελήθηκε, εκμεταλλευόμενη τη θετική αναγνωρισιμότητά του απέναντι στην αρνητική εικόνα, που με κόπο είχε χτίσει ο κύριος Κακλαμάνης για το πρόσωπό του, στο αξίωμα του Δημάρχου Αθηναίων. Έτσι, παρά την άχρωμη και χωρίς σθένος φωνίτσα του και παρά το γεγονός ότι δεν είπε τίποτα στους Αθηναίους για τα σχέδιά του σαν υποψήφιος δήμαρχος, έγινε Δήμαρχος Αθηναίων, κατά λάθος. Κατά λάθος του προηγούμενου δημάρχου, για την ακρίβεια.

Διακινδυνεύω να συμπεράνω πως, επίσης κατά λάθος και όχι εξεπίτηδες, υπήρξε ακριβοδίκαιος και γενικά αποδεκτός Συνήγορος του Πολίτη. Παρομοιάζω την περίπτωσή του με αυτή του κυρίου Σαρτζετάκη, ο οποίος μας απογοήτευσε οικτρά όταν συνειδητοποιήσαμε ότι ουδεμία σχέση είχε με τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν και τον ήρωα του «Ζ». Και κείνος, υποθέτω ότι κατά λάθος και από υπερβάλλοντα επαγγελματικό ζήλο, έπραξε πράξη δίκαια και ηρωική. Η πορεία του στο ύπατο αξίωμα αυτό υποδεικνύει.

Ενωμένες Νοσοκόμες εν Δράσει!

Η Μέρκελ, κουνώντας το δάχτυλο και τσιρίζουσα, προκαλεί τον Ελληνικό Λαό, με υποτιμητικά, απαξιωτικά σχόλια περί των Ελλήνων, ενώ οφείλει να διεκρινίζει ότι αναφέρεται στην απαράδεκτη Κυβέρνηση των Ελλήνων, με την οποία συναλλάσσεται και συνάπτει συμβάσεις. Εμένα, πες της, να με εξαιρεί, όταν αναφέρεται στις συναλλαγές της με μια Κυβέρνηση που δεν έχω εξουσιοδοτήσει να παρανομεί εις βάρος εμού, του πλησίον μου και του πολιτισμικοεθνογεωγραφικοικονομοπολιτικοκοινωνικού συνόλου που αποτελεί την πατρίδα μου.

Ο Σαρκοζί, που έπαψε να μού χαμογελά από τις κάμερες, προτείνει γαλλική κουπ σ’ ένα χρέος που εγώ, προσωπικά, δεν οφείλω, καθώς, εδώ και δεκαετίες πληρώνω αδιαμαρτύρητα, έγκαιρα και στο ακέραιο, όλους τους φόρους, δασμούς, τέλη, εισφορές κτλ προς το Ελληνικό Κράτος, καθώς και όλους τους λογαριασμούς μου, μαζί με κάθε οφειλή μου προς τρίτους. Να του βάλουνε μπικουτί και να το βγάλουν βόλτα, το χρέος τους, να πάρει τον αέρα του, να ξεσκάσει, έτσι που το παραφουσκώνουν με τόκους, πανωτόκια, σπρεντς και άλλες αηδίες.

Hellas at Gunpoint./ Η Ελλάδα στο Απόσπασμα

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Ο μπαμπάς του ήταν ο συγγραφέας του "Η Δημοκρατία στο Απόσπασμα". Ο εν λόγω υιός, επέδειξε άριστη κατανόηση στις χουντικές μεθόδους, καθώς επίσης και στη χρήση των όπλων, κάθε είδους, ενάντια στον λαό. Ο εν λόγω και η ομάδα του, επέτυχαν την Θανατική Εκτέλεση της Δημοκρατίας στην Δική μας Χώρα. Αυτό, όμως, που εμείς οι Έλληνες γνωρίζουμε, πράγμα που οι εν λόγω ποτέ δεν θα κατανοήσουν, είναι το Η Ελλάδα Ποτέ δεν Πεθαίνει! Σε εμάς, τους Έλληνες, εναπόκειται και από εμάς εξαρτάται η αναγέννηση της αγαπημένης μας Ελλάδας, η οποία είναι γνωστή διεθνώς μ' ένα όνομα βαρβαρικό, που δεν είναι δικό της, ως Γραικία.

HELLAS AT GUNPOINT

His dad was the author of "Democracy at Gun Point". The said offspring excellently comprehended the junta methods, as well as the use of the gun and other weapons, against the people. He and his team achieved the Execution of Democracy in Our Country. What we, the Hellenes, know, that they will never comprehend, is that Hellas Never Dies! It is up to us, the Hellenes, to revive our beloved Hellas, that is known, by a name that is not hers, as Greece.

Π.Κ.Β. 06/10/2011

©Πέγκυ Καρατζοπούλου-Βάβαλη_06-10-2011// Peggy Carajopoulou-Vavali

Photo from www.zougla.gr

«Οι Πράσινοι, οι Βένετοι και η ξεχαρβαλωμένη Αρένα »

Τα καλπάζοντα Χαρατσομπηχτικά Κυβερνητικά Μέτρα έχουν χαρακτήρα εκδικητικό, ως προς τους πολίτες και σφουγκοκολλαριακό ως προς τους δανειστές, γεγονός που μεταλλάσσει την τεκμηριωμένη αναξιοπιστία και αναποτελεσματικότητα της Ελληνικής Κυβέρνησης σε καταστροφική ασυναρτησία.

Το εύκρατο κλίμα της Ελλάδας έχει προ πολλού απωλέσει το «ευ», καθώς επίσης και το δεύτερο συνθετικό του. Ακραία φαινόμενα επιτίθενται στην καθημερινότητά μας, μεταλλάσσοντας την περιρέουσα ατμόσφαιρα σε ένα εχθρικό περιβάλλον, αντιμαχόμενο τον εαυτό του και την πάτρια υπόστασή του.

Γιατί βγάζουν λόγους και δεν βγάζουν το σκασμό; Ε;

Έχουμε κρίση, που τη λένε και χρεοκοπία, κάποιοι. Άλλοι τη λένε ακυβερνησία. Άλλοι τη λένε μπάχαλο. Λένε κι άλλα, αλλά είναι κακά λόγια.

Έχουμε συνεχείς καβγάδες. Η Κυβέρνηση λέει πως για όλα φταίει η Αντιπολίτευση. Η Αντιπολίτευση λέει ότι για όλα φταίει η Κυβέρνηση. Τα υπόλοιπα κόμματα λένε ότι φταίνε κι οι δυο που ζούμε χάλια. Η Κυβέρνηση λέει, επίσης, ότι κάτι μικρότερα κόμματα τσιγκλάνε τον κόσμο και ότι αυτά φταίνε για τη λαϊκή δυσαρέσκεια, η οποία εκφράζεται με αγανακτισμένες διαδηλώσεις.

ΑΠΟ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΣΕ ΑΥΓΟΥΣΤΟ

Τελευταία μέρα του Ιουλίου (δεν μ’ αρέσει να λέω Ιούλης, που ηχεί Γιούλης) και στη γωνία περιμένει ο Αύγουστος να ξημερώσει. Αυτός ο Αύγουστος δεν είναι ξέγνοιαστος ούτε ανέμελος. Τον παρατηρώ να πλησιάζει σκεπτικός, συνοφρυωμένος και πολύ – πάρα πολύ σοβαρός. Δεν αστειεύεται αυτός ο Αύγουστος!

Δεν λιάζεται στις παραλίες, μαυρίζοντας το καλογυμνασμένο του κορμί στον ήλιο. Παρατηρεί τις παραλίες, γεμάτες λουόμενους, από τον Ιούνιο και σκέφτεται και οργανώνεται και ανησυχεί. Οι «λουόμενοι» που γεμίζουν τις παραλίες δυο μήνες τώρα, δεν είναι χαρούμενοι. Είναι, οι περισσότεροι, Έλληνες άνεργοι που διασκεδάζουν τη μιζέρια τους στη θάλασσα, αντί να πνίγουν τη δυστυχία τους στο αλκοόλ και στις ουσίες άλλων λαών, χωρίς φως και θάλασσα.

Ο ΑΣΤΑΘΜΗΤΟΣ ΠΑΡΑΓΩΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Πάπαλα, λέω και φωνάζω εδώ και καιρό, γι’ αυτό το ονόμασα έτσι το μπλογκ μου! Τέλος! Να τελειώνουμε με τα ψέμματα! Τελειώνω και τελείωση, ετυμολογικά, εννοιολογικά και ουσιαστικά! Πάπαλα με το άρρωστο, ετοιμοθάνατο πια, σύστημα της παγκόσμιας διακυβέρησης από τις εικονικές πραγματικότητες των funds και των χυδαίων κέντρων συσσώρευσης και αποτελμάτωσης εικονικού χρήματος! Δεν παραδίδουμε τα κεκτημένα μας στους τρελαμένους της ανύπαρκτης ισχύος!

Λέμε «ουστ» σε κείνους που ξεδιάντροπα βλάπτουν τις κοινωνίες που τους εμπιστεύτηκαν τα ηνία, πλανώμενες πλάνην οικτράν, εξ αιτίας ψευδών πολιτικών προεξαγγελιών. Κάνουμε έξωση, απαιτώντας  όλες τις νόμιμες – υλικές και ηθικές – αποζημιώσεις, σε κείνους που ανερυθρίαστα και ακατάπαυστα κερδοσκοπούν παραβιάζοντας κατάφορα τις αρχές της Πολιτικής και της Κυβερνητικής. Εξοστρακίζουμε όλα τα ανεπιθύμητα πρόσωπα – φυσικά ή νομικά – απ’ όπου κι αν προέρχονται, τα οποία διαβρώνουν και αλλοιώνουν εκούσια τις Παναθρώπινες Αρχές και τους Νόμους, στοχεύοντας στη μετάλλαξη της Ανθρώπινης Υπόστασης.

ΠΗΡΑ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ

Αγαπητό μου ημερολόγιο, 

Ωραία μέρα σήμερα, αλλά τι να την κάνω? Είναι Σάββατο και μεθαύριο θα είναι Δευτέρα... Την 5η δόση, την πήραν αυτοί που πήραν - προσωρινά, εννοείται - τη χώρα μου, για μισθούς του Δημοσίου και συντάξεις της πείνας, λένε, αλλά ανεμομαζώματα, διαολοσκορπίσματα, έλεγε ο παππούς... Σκασίλα μου για την εισπραξη της 5ης δόσης. Σκασίλα μου, κυριολεκτικά! Σκάω! 


Προχθές, επιστρέφοντας με φίλους από μια μεταπλατειακή επίσκεψη στον Σάββα, για κεμπάπ και... ρεπορτάζ από τους αυτόπτες μάρτυρες της κροτολαμπεροχημικοπετροδακρύβρεχτης Τετάρτης, είδαμε το καινούριο σύνθημα, στη Σταδίου, γωνία με Βασ. Γεωργίου.

"Ο δρόμος είχε τη δική του διμοιρία"

ΩΡΑΙΟ ΤΟ ΦΟΥΣΤΑΝΙ ΣΟΥ, ΓΙΩΡΓΟ ΜΟΥ!

Ωραίο το φουστάνι σου, Γιώργο μου! Δε λέω, ωραίο φουστανάκι, αλλά στενό, βρε παιδί μου! Πολύ στενό μού πέφτει. Τσουρούτικο, που έλεγε κι η γιαγιά μου. Θα μού πεις, εσένα σ’ αρέσουν τα στενά. Όχι, Γιωργάκη μου, δεν σ’ αρέσουν τα στενά! Σε παρατηρώ, χρόνια τώρα. Ξέρω εγώ. Τα κολλητά σ’ αρέσουν. Άλλο το κολλητό, η λύκρα του ποδηλάτη – που γίνεται ένα με το γραμμωμένο του κορμί – άλλο το ολόσωμο μαγιουδάκι του μαραθωνοδρόμου κι άλλο το τόσο δα φουστανάκι, το χασεδένιο, που επιμένεις να μού φορέσεις. Ούτε καν από τσιτάκι δεν μού το’ραψες. Πολύ αραιή η ύφανση, Georgie-Porgy μου, σαν γάζα για πληγές, σαν επίδεσμος. Σάβανο στενό, κακοραμμένο και προκάτ. Πρέπει να αποστεωθώ για να το φορέσω, άσε που είναι και διαφανές και ντρέπομαι!

Και το παπούτσι ωραίο είναι, αλλά είναι μέγεθος προνηπίου και στενό και δυσκολοφόρετο, σαν να πρόκειται να με κάνεις γκέισα παλαιάς κοπής. Επίσης είναι μονό. Ένα παπούτσι – ούτε δεξί, ούτε αριστερό – που φοριέται (αν καταφέρω να σφηνώσω το ποδαράκι μου μέσα) είτε ως δεξί , ή ως αριστερό, ανάλογα. Το να βάλω αμφότερα τα πόδια μου στο ένα παπούτσι που μού προτείνεις είναι αδιανόητο, γιατί – το είπαμε ήδη – ούτε το ένα που πατουσάκι δεν χωράει μέσα. Άχρηστο, Γιώργο μου, άχρηστο. Πεταμένα λεφτά!

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ (Απόσπασμα από "ΚΙΤΡΙΝΟ ΦΟΡΕΜΑ ΣΟΥΕΝΤ")

"...Ένιωσε την κούραση, μόλις έκλεισε την πόρτα του δωματίου της. Ούτε τη βραδινή της τουαλέτα δεν είχε το κουράγιο να κάνει. Μπήκε στον πειρασμό να πέσει κατευθείαν στο κρεβάτι… Όχι,… πρέπει να βγω στο μπαλκόνι. Αποκλείεται να πέσω να κοιμηθώ, πριν απολαύσω τη θέα από το δωμάτιό μου. Εξάλλου, πρέπει να καληνυχτίσω την Πανσέληνο.

Τη χάρηκα σ’ όλη τη διαδρομή. Μάλλον, στη μισή διαδρομή. Στην άλλη μισή, μου κρυβόταν μ’ αυτήν τη φωτεινά μαρτυριάρικη απουσία της... Τα Άγραφα, με ελάχιστο χιόνι να διακρίνεται ακόμα στις κορφές τους. Τα δέντρα, ντυμένα τη βραδινή τους φορεσιά, που καταπίνει το πράσινο, μα δεν το καταργεί. Από κάτω, η Λίμνη προσπαθεί να κοιμηθεί, μα τα βατράχια, σε αόρατες παρέες εδώ κι εκεί, την ξεκουφαίνουν. Σαν ερωτικός σύντροφος, που μετά την ηδονική κορύφωση σε αγκαλιάζει, κι ώσπου να κουρνιάσεις εσύ, αρχίζει το... ροχαλητό. Δεν θυμώνεις, γιατί είναι τόσο χαριτωμένος. Ευάλωτα χαριτωμένος. Έτσι κι η Λίμνη, ευχαριστημένη από τη μέρα της, χαμογελά στα βατραχάκια της κάνοντας πως κοιμάται, για να την πάρει ο ύπνος.

ΟΡΙΑ

 Όρια. Οφείλουμε να θέτουμε τα όριά μας, οι άνθρωποι, με την απλή μέθοδο του «Μέτρον Άριστον». Ξεφεύγουμε. Ξεστρατίζουμε στα σκοτεινά μονοπάτια της ανοησίας κι όλο σκοντάφτουμε πάνω σε περιττώματα, τα οποία φαντάζουν σαν ανυπέρβλητα εμπόδια. 

Μπόχα, δυσωδία, αποπροσανατολισμός. Πώς να προς-ανατολιστείς όταν κυκλοφορείς σ’ ανήλιαγα στενοσόκακα? Μα είναι απλό! Αλλάζεις πορεία. Επιλέγεις τον φωτεινό και ανοιχτό δρόμο. Μπορεί να είναι λεωφόρος, μπορεί και ανηφορικό μονοπάτι. Το ουσιώδες είναι να βλέπεις τον ήλιο και να ακολουθείς το φως.

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΤΩΝ ΞΥΠΝΗΤΗΡΙΩΝ

Ένας-ένας και μια-μια, ξυπνάνε οι 300 και οι περί αυτούς. No time for χουζούρι, σήμερα! Το ξυπνητήρι ξεκουρδίστηκε να βαράει στο κομοδίνο, τόσες ώρες, τόσες μέρες, τόσα λάθη... Οι ωραίοι βολευόμενοι, οι ωραίες βολεύτριες, πετάγονται, με την τσίμπλα στο μάτι, αλαφιασμένοι από το κρεβάτι, τρέχουν στο laptop και συμπληρώνουν το ξεχασμένο, έκπτωτο ύψιλον, καταργημένο, τόσον καιρό και τόσα αίσχη, από τη θέση του στην πρώτη συλλαβή ενός αξιώματος υπό αμφισβήτηση…

Τρέχουν, έξω από το «σπίτι», να προλάβουν! Τι?

Πετάγονται έξω από το «κτίριο», να γλυτώσουν από το σεισμό! Πώς?

Το κτίσμα είναι ετοιμόρροπο. Τα θεμέλια της αυθαίρετης πολυκατοικίας, που συστήνεται για ουρανοξύστης, είναι σαθρά, πρόχειρα. Κατάλληλα μόνο για ανέγερση παραπήγματος. Η αποδόμηση δεν χρήζει βαριοπούλας. Λαμβάνει χώρα με τη μέθοδο της αυτοκαταστροφής.

Βουλωσέ το, επί τέλους! Και Hit the road, Jack!

Άει στα κομμάτια κι ακόμα παραπέρα! Νισάφι με το υβρεολογικό ξερατό από καθέδρας! Ποιος σου την έδωσε, την έδρα να κάθεσαι, να καταβροχθίζεις αμάσητα τα γατοκέφαλα και να κουνάς το δάχτυλο λασπολογώντας τους εργοδότες σου? Ποιος σού παραχώρησε την έδρα και για ποιο λόγο? Θυμάσαι ότι δεν είναι δικιά σου η καρέκλα, αλλά σού έχει παραχωρηθεί προσωρινά, άξεστε και ξεδιάντροπε άνθρωπε? Θυμάσαι ότι η έδρα δεν είναι προέκταση του ανοικονόμητου πισινού σου, αλλά αξίωμα το οποίο οφείλεις συνεχώς και αδιαλείπτως να τιμάς, εργαζόμενος για το κοινωνικό σύνολο?

Εξουσία, εξυπνάκια μου, δηλαδή εκ της ουσίας. Ε? Εκ της ουσίας. Δεν είναι δικιά σου η εξουσία που σού έχει διατεθεί. Δεν είναι οικόπεδο, ούτε μίζα, ούτε τραπεζικός λογαριασμός, κρυφός ή φανερός. Προέρχεται από ένα κουτί με μια σχισμή στη μέση, το οποίο δεν είναι δικό σου! Είναι δικό μας, ολονών και το γεμίζουμε με χαρτάκια που γράφουν ονοματάκια, τα οποία σημειώνουμε με σταυρουδάκια, κατά βούλησιν και κατά την κρίση μας, οι «όλοι».

Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΗ!

Κάθε μέρα! Κάθε βράδυ!

Χτες, Κυριακή, ζέστη –  να σκάει ο τζίτζικας – , λιακάδα προκλητική για παραλία και μπανάκι, … όμως, όλοι – μικροί-μεγάλοι – εκεί, στην πλατεία! Στις πλατείες! Οικογενειακά, με το ένα μωρό στο καρότσι και το «μεγάλο» παιδάκι από το χεράκι, ή στους ώμους του μπαμπά, του θείου, του νονού! Οι γιαγιάδες κι οι παππούδες, έδωσαν το λαμπρό παρόν τους, όπως κάθε μέρα, με τα κυριακάτικα, τα καλά τους, λόγω ημέρας. Με φρεσκαρισμένο το συγκινητικά όμορφο λουλακί μαλάκι! 

Αχ! Ξαναγινόμαστε γείτονες και συμπατριώτες! Μιλάμε με τους αγνώστους, που έχουν γίνει δικοί μας άνθρωποι. Ανταλλάσσουμε απόψεις και εξυπηρετήσεις! Ένα τεράστιο ΕΜΕΙΣ έχει εμποτίσει την ατμόσφαιρα σε κάθε πλατεία της χώρας, ανακατεμένο με το οξυγόνο που αναπνέουμε. 

Το ρήμα «ΠΛΑΤΕΙΑΖΩ» και οι «ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΣΤΑΣ»

Μέχρι πρόσφατα η έκφραση «Πάμε πλατεία?» είχε την έννοια της πρόσκλησης για χαλαρό καφεδάκι με παρεούλα, χαβαλέ, κουβεντούλα, μάτι, ό,τι κάτσει, απ’ όλα!  Αναφερόταν, κυρίως, στην Πλατεία Κολωνακίου.

Από την περασμένη Τετάρτη, 25/05/2011, η έκφραση «Πάμε Πλατεία» απώλεσε το ερωτηματικό της και αναβαθμίσθηκε – Δόξα τω Θεώ και το διαδίκτυο – σε προτροπή! 

ΜΑΡΜΑΡΩΣΕ Ο… ΒΑΣΙΛΙΑΣ

Ο φόβος πηγή κάθε κακού, κάθε λάθους. Το κακό δεν υφίσταται. Ο φόβος, ναι.

Ο βασιλιάς, μαρμαρωμένος από το φόβο του, άλλοτε στο ψηλό θρονί κι άλλοτε ταξιδεύοντας μεταξύ Δύσης και Μοριά, ζητιάνευε απ’ τα ξαδέρφια, από τον Πάπα κι από τους βασιλιάδες – Σταυροφόρους, βοήθεια να σώσει την Αυτοκρατορία. Έσπαγε το κεφάλι του, τσάκιζε τη μέση του, υποχωρούσε στις κυριαρχικές απαιτήσεις έξωθεν, αποφεύγοντας να κυβερνήσει. Αποφεύγοντας να ανασυντάξει τις δυνάμεις του. Στο μεταξύ, ο Πολιορκητής ετοίμαζε στράτευμα, δημιουργούσε πανίσχυρες πολιορκητικές μηχανές, ιχνηλατούσε και χαρτογραφούσε με σοφή στρατηγική.

Η κερκόπορτα ήταν μια, όχι και τόσο σημαντική, από τις πολλές παραμέτρους. Ξέφραγο αμπέλι ήταν ολόκληρη η Αυτοκρατορία! Η γενναιότητα και οι πολεμικές αρετές ενός Ιωάννη Ιουστινιάνη Γενουάτη δεν έφεραν ούτε την άνοιξη, μήτε τη σωτηρία. Σπαταλήθηκαν και θυσιάστηκαν, ο ακέραιος Ιωάννης κι οι ανδρείοι του, σε βωμό βυζαντινού σκότους μιας ξεχαρβαλωμένης Αυτοκρατορίας.

Δε σώζεται καμιά πατρίδα, μικρή ή μεγάλη, από τους γείτονες και τους φίλους!

Δεν διοικείται, ούτε το μαγαζάκι της γειτονιάς, από φοβισμένους, υποχωρητικούς σφουγκοκωλάριους!

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ

Αυτό το καθεβραδινό ραντεβού, βρέξει-χιονίσει, στην Πλατεία του Άγνωστου Στρατιώτη, που έχει από πάνω της τη Βουλή των Ελλήνων κι από κάτω της την Πλατεία Συντάγματος και το Μετρό, το οποίο έχει από κάτω του την Αρχαία Πόλη των Αθηνών, ξεκίνησε με ξεκάθαρη πρόθεση, από «διαδικτυακούς φίλους» οι οποίοι αρχίζουμε να συγχρωτιζόμαστε, να συνεννοούμαστε, να συνεργαζόμαστε και να συνηθιζόμαστε.

Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ, Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ, Η ΑΝΑΠΗΡΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Σήμερα το πρωί, καθώς κοίταζα τις φωτογραφίες που τράβηξα χθες στο Σύνταγμα, ξεδιαλέγοντας, ανάμεσα σε τόσο σημαντικά στιγμιότυπα από τη χθεσινή ειρηνική και –  ελπίζω αμετάκλητη – διαδήλωση της λαϊκής αγανάκτησής μας, μού ήρθαν στο μυαλό κάποιες διαπιστώσεις της Shirley MacLaine, η οποία γηράσκει διδασκομένη και διδάσκουσα.

«Έχω αποφασίσει να πιστεύω όλα όσα ακούω. Γιατί όχι; Τα πάντα είναι απίστευτα έτσι κι αλλιώς. Εννοώ πως, σχεδόν τα πάντα στις μέρες μας, έρχονται σε αντίθεση με όλα εκείνα με τα οποία γαλουχήθηκα. Ανατρέπουν ολόκληρο το σύστημα των αρχών με τις οποίες ανατράφηκα. Καταργούν όλα όσα διαπαιδαγωγήθηκα να αναγνωρίζω και να πιστεύω σαν την έκφραση της υγιούς αλήθειας.»

ΚΑΙ ΤΟΥΤΗ ‘ΔΩ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ, ΡΑΓΙΑΔΕΣ, ΡΑΓΙΑΔΕΣ

Αγαπητό μου Ημερολόγιο,

Δευτέρα, 23  του μυρωδάτου Μάη του μεταβατικού και ολισθηρού έτους 2011, που μετετράπη «μαγικά» σε Ναδίρ Εντίμων Πολιτών. Ξύπνησα με ζαλάδα και υπόταση, σήμερα το πρωί, διότι είχα κοιμηθεί αγχωμένη. Ο ύπνος μου και τα όνειρά μου διακόπτονται τα βράδια, όχι από τους Μαδριλένους, τους οποίους ζηλεύω, αλλά από τους μανδαρίνους που, προς ώρας, αδυνατώ να απολύσω και να θέσω σε διαχεσιμότητα. (σημ. δεν είναι πληκτρολογικό λάθος, το ουσιαστικό). Αλληλοσυμβουλεύονται στρογγυλοκαθισμένοι γύρω από ένα μακρινάρι, προς το οβάλ, τραπέζι, διαβουλεύονται με βαρβάρους, ομιλώντες την βαρβαρικήν καλύτερα από την Ελληνικήν και επιβουλεύονται το βιός μου, την ευημερία μου και την ψυχική και σωματική μου υγεία, καθώς επίσης και το μέλλον των απογόνων μου, με ιλιγγιωδώς αυξανόμενο μένος.   

Οι Τριακόσιοι, που δεν είναι του Λεωνίδα, κι άλλοι τόσοι κι άλλοι τόσοι και μερικοί ακόμα, άρρηκτα, όπως φαίνεται, συνδεδεμένοι μεταξύ τους – κάτι σαν αδελφοποιτοί ή ομερτάδες – πάνε κι έρχονται, δικοίς μου εξόδοις, φέρνοντάς μου ολοένα και χειρότερα μαντάτα από ξένους ανθρώπους που αποφασίζουν για μένα χωρίς την εξουσιοδότησή μου και εμένα με πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Επαναλαμβάνω, με θλίψη και αγωνία, εκείνο που σού έλεγα πριν κάτι μήνες. «Τσιφλίκι τους την έχουν κάνει την πατρίδα μου οι υπάλληλοί μου, οι υπάλληλοι των υπαλλήλων μου, οι συγγενείς τους - εξ' αγχιστείας και εξ' αίματος - και οι κάθε είδους εμπλεκόμενοι στον ιστό αυτής της μαύρης-χήρας αράχνης, η οποία έχει εγκλωβίσει στον τεράστιο ιστό της και την πίτα που ζύμωνα με τα χεράκια μου και έψηνα τόσους αιώνες και το μαχαίρι που κράταγα στο χέρι μου για να μοιράζω τα άφθονα κομμάτια της και να χορταίνουμε όλοι.»

Ντρέπομαι που άρχισα να συνηθίζω στην τεχνητή και τεχνιέντως πεταμένη στα μούτρα μου ανέχεια. Σαν  σκύλος του Παβλόφ που του έχουν βάλει νέφτι, τρέχω δεξιά κι αριστερά, πάνω – κάτω, μέσα – έξω, για να τα φέρω βόλτα,

ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ Νο.3

Γιατί, ειδικά τώρα, ενώ το χωριό καίγεται, το Κράτος απογράφεται? Γιατί πρέπει, ανάμεσα στις θυσίες και τα χρέη τα οποία το Κράτος έχει φορτώσει στους ώμους των συνεπών Ελλήνων Πολιτών, εξ’ αιτίας της ασυνέπειας, της αναποτελεσματικότητας και της, εδώ και μερικές δεκαετίες, αμφιβόλου εντιμότητας διακυβέρνησης, να φορτώνει άλλο ένα έξοδο € 85.000.000 τουλάχιστον? Δουλειά δεν είχε ο κυβερνών, απέγραφε τα παιδιά του…

Γιατί το Κέντρο, ιστορικό και ανιστόρητο, της Αθήνας έχει καταντήσει εκτροφείο εγκληματιών κάθε είδους και κάθε βαθμού?  Γιατί το Κέντρο της Αθήνας μυρίζει αίμα αθώο? Γιατί η Χώρα μου, η ηλιόλουστη, έχει μετατραπεί σε Ρωμαϊκή  Αρένα θεαμάτων, άνευ άρτου, προς τέρψιν ψυχασθενών?  Γιατί κόπτομαι για το Βωμό που… πάτησε το τραίνο,  ενώ μ’ έχουν ανεβάσει στο θυσιαστήριο του μεγάλου βωμού, ως Ιφιγένεια χωρίς κριάρι? Γιατί η Αθηνά δε στέλνει το κριάρι, να τελειώνουμε με τη θυσία και το σύννεφο να με πάρει να φύγουμε, να ησυχάσω? Συν Αθηνά και χείρα κίνει! Να το θυμάμαι αυτό…

ΔΙΑΣΠΟΡΑ ΨΕΥΔΩΝ ΕΙΔΗΣΕΩΝ – ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ ΥΠΟΠΤΩΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΩΝ

Αυτό το παιγνίδι διασυρμού χωρών από διάφορα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης, έχει αρχίσει να αποπνέει μια επικίνδυνη για την κοινωνική υγεία μπόχα. Διαχέεται, στην ατμόσφαιρα ένα δηλητηριώδες κοκτέιλ αδιευκρίνιστης σύνθεσης, το οποίο, μαζί με μια πληθώρα οικονομο-πολιτικο-τεχνολογικών ρύπων, μολύνει το ζωτικό οξυγόνο, επιβαρύνοντας, άγνωστο πόσο, τους πνεύμονες της αποπροσανατολισμένης Ανθρωπότητας.

Το ρήμα «προσανατολίζομαι» δηλώνει πως η σωστή πορεία βρίσκεται και επαληθεύεται σε σχέση με την πηγή του φωτός, την ανατολή του ηλίου. Οι κοινωνίες μας δύουν, έχοντας απομαγνητίσει τις πυξίδες μας προς τη δύση που προαναγγέλλει το σκοτάδι της νύχτας. Αν στρέψουμε το βλέμμα στη σωστή κατεύθυνση, όλα όσα μας ταλανίζουν θα φανούν στο φως, δείχνοντάς μας την αληθινή εικόνα τους, το μέγεθός τους, την ορθή διατύπωσή τους.

ΠΟΛΛΑ ΕΧΩ ΜΑΖΕΜΕΝΑ, ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΕΡΕΣ!

Αγαπητό μου Ημερολόγιο,

Πολλά έχω μαζεμένα, εδώ και μέρες, που δεν χωράνε στη μια σελίδα που γράφει Τετάρτη 4 Μαΐου 2011, οπότε θα χρησιμοποιήσω και την αυριανή!

Σήμερα κηδεύτηκε ο καλός ο άνθρωπος, στην Αγία Μαρίνα στο Θησείο. Πλήθος  επώνυμου και ανώνυμου κόσμου συνέρρευσε στην εκκλησία, για να κατευοδώσει τον Θανάση Βέγγο. Την νεκρώσιμο ακολουθία έψαλε ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.

Σήμερα, με την υγεία του σταθερά επιδεινούμενη και τη δαμόκλειο σπάθη της θανατικής του καταδίκης κρεμάμενη,  γιορτάζει τα 83^α  γενέθλιά του ο έκπτωτος Πρόεδρος της Αιγύπτου Χόσνι Μουμπάρακ, νοσηλευόμενος στο νοσοκομείο του Σαρμ Ελ Σέιχ, ενώ οι δυο γιοί του τού στέλνουν τις ευχές τους από τις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Τόρα στο Κάιρο, όπου κρατούνται.

Ναι, πέθανε κι ο  Απόστολος Σάντας, το περασμένο Σάββατο, αλλά η είδηση πέρασε στα ψιλά. Η κηδεία του ανθρώπου, του ήρωα, ο οποίος μαζί με το Μανώλη Γλέζο, κατέβασε τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, θα γίνει αύριο. Θα προσπαθήσω να θυμάμαι τ’ όνομά του, από ‘δώ και πέρα και να διηγούμαι τη γενναιότητα των δύο παλικαριών στα παιδιά μου και στα παιδιά των παιδιών μου, όταν θα είμαι γιαγιά.

«Οι άνθρωποι του Κινηματογράφου έχουν τη δυνατότητα να σώσουν τον Πλανήτη! Δεν κατανοώ γιατί επιτρέπουμε σε αποτυχημένους πολιτικούς να αναλαμβάνουν αυτόν το ρόλο»,

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ, ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΘΟΥΒΟΥ

Ήταν καλός άνθρωπος ο Θανάσης Βέγγος. Καθαρός. Τίμιος εργάτης της Τέχνης του. Η Τέχνη του τον είχε επιλέξει κι εκείνος ανταποκρίθηκε, από το πρώτο κάλεσμα.

Τον γνώρισα όταν ήμουν πιτσιρίκι. Αγνός άνθρωπος, σεμνός. Συγκινητικός περισσότερο, παρά αστείος. Δεν έλεγε καλαμπούρια ο κύριος Θανάσης, αλλά είχε ένα τρυφερό χεράκι με το οποίο μού χάιδευε διακριτικά τα μακριά μαλάκια. Εκείνος, είχε μερικές τρίχες στην φαντασμαγορική φαλάκρα του. Όταν λουζόταν, αυτές οι μοναχικές τριχούλες, ξέφευγαν προς τα πάνω, δηλώνοντας γενναία την παρουσία τους! Εμείς, κρυφογελάγαμε, με τη μαμά μου και τον πειράζαμε.

Ούτε κοσμικός ήταν ο Θου Βου. Όταν ήταν απαραίτητο να κάνει δημόσια εμφάνιση, συνοδευόταν πάντα από την καλή του γυναίκα και τα παιδιά του. Πάντα «οικογενειακώς» σε όλα. Οικογενειακός φίλος όλης της Ελλάδας, ήταν ο μοναδικός αυτός άνθρωπος και σαν τέτοιο τον αποχαιρετούμε, αρκετά εκατομμύρια Ελλήνων.

Αναπαύτηκε, σήμερα, ο άνθρωπος που έτρεχε μια ολόκληρη ζωή «σαν Βέγγος». Ένα γλυκό δάκρυ, μαζί μ’ ένα σκίρτισμα του ανεξίτηλου αποτυπώματός του στις καρδιές μας, ας τον συνοδέψουν διακριτικά, απαλά, σεμνά.

Ο ηλικιωμένος κύριος με την παιδική ταυτότητα, συννεφάκι-συννεφάκι, ανεβαίνει προς το αγκάλιασμα με την αγγελική ψυχή που τον φώτισε και τον οδηγεί στο μεγάλο ταξίδι.

Ο Θεός μαζί του.

Π.Κ.Β.

03/05/2011

© Πέγκυ Καρατζοπούλου-Βάβαλη

ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ, ΤΟΥ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΠΑΓΚΑΛΟΥ

Αγαπητό μου Ημερολόγιο,

Μεγάλη Δευτέρα, σήμερα 18 Απριλίου της Εβδομάδας των Παθών του 2011. Του Ιωσήφ του Παγκάλου η γιορτή σήμερα, που το όνομά του σημαίνει "ο Κύριος να προσθέσει". [Ουδεμία σχέσις μετά του Θεοδώρου Παγκάλου, ο οποίος ουδεμία σχέση έχει με το ονοματεπώνυμό του.]

Η ιστορία του μας είναι γνωστή. Ο ενδέκατος γιος του υπέργηρου Ιακώβ και πρωτότοκος της δεύτερης συζύγου του, Ραχήλ, η οποία πέθανε στη γέννα του δεύτερου παιδιού της και δωδέκατου γιου του Ιακώβ, του Βενιαμίν. Οι δέκα μεγάλοι αδελφοί φθονούσαν την αδυναμία του πατριάρχη στον Ιωσήφ. Μη κατορθώνοντας να γίνουν αδελφοκτόνοι, τον πούλησαν σκλάβο σε εμπόρους, οι οποίοι, με τη σειρά τους, τον πούλησαν σκλάβο στον Πετεφρί, Αρχιερέα του Αιγυπτιακού Ιεραρχείου.

Ο Ιωσήφ υπήρξε, ανάμεσα σε άλλα, πανανθρώπινο υπόδειγμα καλοσύνης, μεγαλοψυχίας, ευφυΐας, εφευρετικότητας, διορατικότητας, διοικητικών ικανοτήτων, αφθονίας και ευημερίας. Διέθετε το ψυχικό και νοητικό σθένος να μετατρέπει κάθε φαινομενικά αξεπέραστο εμπόδιο και δυσκολία, σε ευημερία για τον εαυτό του και το λαό που τον τιμούσε με την εμπιστοσύνη του. Κατόρθωσε, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη του Αρχιερέα, να διοικεί εμπνευσμένα και κερδοφόρα το σπιτικό του. Ερμηνεύοντας το όνειρο του Φαραώ, κέρδισε την εμπιστοσύνη του γιου του Άμμωνα και, όχι μόνο έσωσε την Αίγυπτο από την ξηρασία, την πείνα και την καταστροφή, αλλά με την ανατρεπτική και νεωτεριστική διοίκησή του, την οδήγησε σε μεγάλη ευημερία κατά την επταετή περίοδο των Ισχνών Αγελάδων.

Είθε να φωτίζουν και να εμπνέουν τους κυβερνώντες αυτόν τον πλανήτη οι ποιότητες του Ιωσήφ του Πάγκαλου, του Πάνσοφου, του Πανανθρώπου.

Καλή Μεγάλη Εβδομάδα και Αληθινή Ανάσταση, μας εύχομαι, αγαπητό μου ημερολόγιο.

Π.Κ.Β.

18/-4/2011

© Πέγκυ Καρατζοπούλου-Βάβαλη – 2011

ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Είμαι ο Μικρός Πρίγκιπας και η αλεπού και το τριαντάφυλλο.

Είμαι ο Γλάρος Ιωνάθαν κι ο ουρανός του κι θάλασσά του.

Είμαι η Μικρή Γοργόνα κι η αδερφή του Μεγαλέξανδρου.

Με ταλανίζει η αγωνία αν ζει ο Μεγαλέξανδρος κι όλο ρωτώ τα κύματα.

Θα ήθελα να ζει ο Μεγαλέξανδρος κι ο Βουκεφάλας.

Θέλω να τους ακολουθήσω στους δρόμους που χάραξαν και διάβηκαν.

Είμαι η μικρή ιέρεια της Πομπής των Παναθηναίων.

Μα, δεν βλέπω την Αθηνά να οδηγεί την πορεία στο Ναό της.

Το Χρυσελεφάντινο Άγαλμα το τύλιξε η τιμωρημένη Αράχνη στον ιστό της.

Έφυγαν οι γλαύκες κι ήρθαν τα χελιδόνια.

Έχτισαν τις φωλιές τους στ’ αετώματα.

Άδειες φωλιές αποδημητικών πουλιών.

Είμαι εδώ και φωτογραφίζω τα μνημεία του κάποτε.

Είμαι εδώ και ζωγραφίζω τα χαμομήλια που φύονται στο λιγοστό χώμα.

Η Άνοιξη εκδηλώνεται στις γωνιές των αρχαίων μαρμάρων.

Η Αναγέννηση συντελείται στα συντρίμμια.

Η Ανάσταση δηλώνει τη φαινομενικότητα του Θείου Πάθους.

ΠΚΒ – 17-04-2011

© Πέγκυ Καρατζοπούλου-Βάβαλη – 17-04-2011

  

ΕΡΩΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ Νο. 2: Γιατί οι λέξεις χάνουν το νόημά τους?

Οι Οίκοι Αξιολόγησης, πώς και από ποιους αξιολογούνται? Πώς νομιμοποιούνται οι Οίκοι Αξιολόγησης να αξιολογούν Κρατικές Οικονομίες? Τι σημαίνει στην τρέχουσα οικονομική ορολογία το ρήμα «αξιολογώ»? Τι σημαίνει το επίθετο «αντικειμενικός-ή-ό» στην ορολογία του Ελληνικού Υπουργείου Οικονομικών και Οικονομίας? Γιατί ο προϊστάμενος υπουργός του εν λόγω υπουργείου προαναγγέλλει αυξήσεις των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων, χωρίς να μού εξηγεί τι εννοεί με την έκφραση «αντικειμενική αξία»? Τι σημαίνει το ουσιαστικό «αξία» στη γλώσσα των πολιτικών και των οικονομολόγων που ορίζουν τις πορείες των Εθνικών Οικονομιών, καθώς και της Διεθνούς τοιαύτης? Τα ουσιαστικά: «Κράτος», «Οικονομία», «Αγορά», «Κοινωνία», από πότε και γιατί είναι συνώνυμα? Γιατί ο κύριος πρωθυπουργός συνομιλεί για την τύχη της οικογενειακής μου περιουσίας με το κύριο Soros, πίσω από την πλάτη μου? Πόσο αυθόρμητες είναι οι πρόσφατες εξεγέρσεις των αφρικανομουσουλμανικών χωρών? Γιατί η Ιαπωνική εταιρεία που τα έκανε θάλασσα με τους πυρηνικούς της αντιδραστήρες στη σεισμογενή και αγρίως σεισμόπληκτη χώρα, πετάει τα ραδιενεργά νερά της στον Ειρηνικό Ωκεανό, χωρίς καμιά αντίδραση εκ μέρους της τόσο δραστήριας, κατά τ’ άλλα, Διεθνούς Κοινότητας? Γιατί οι Οίκοι Ανοχής λέγονται έτσι, επισήμως? Για τον ίδιο λόγο που οι Οίκοι Αξιολόγησης λέγονται έτσι επισήμως?

Π.Κ.Β.

05/04/2011

© Πέγκυ Καρατζοπούλου-Βάβαλη – 05-04-2011